15

Met gezin van 15 op vakantie naar Frankrijk.

15 : zoveel kinderen hebben huisarts Patrick (48) en huisvrouw Giséle (49) Cuypers uit het Limburgse Mielen-Boven-Aalst samen op de wereld gezet. Hoe draait zo’n gezin? En wat op vakantie? Onze reporter Stefan Vanderstraeten trok met de meute (minus de twee oudste dochters die noodgedwongen thuisbleven) een week naar de Franse camping en viel van de ene verbazing in de andere.


Het is de ultieme droom van alle kinderen Cuypers: op uitstap naar Disneyland. Maar omdat mama en papa opzien tegen de entreeprijs en mogelijke ongemakken - “ hou al die kinderen maar eens te samen in zo’n drukbezocht park” - is het er nooit van gekomen. Tot vandaag. Nu onze camping op slechts en halfuurtje van het magische pretpark ligt, mag volgens de kinderen Cuypers geen enkel excuus gelden. Mama en papa stemmen toe, en een telefoontje naar Disney doet de rest. “Een gezin met 13 kinderen? Kom maar af. Gratis!” klinkt het enthousiast. “Want zo’n groot gezin hebben we zelfs in disneyland nog nooit gezien.”


Een grote uitstap is voor de familie Cuypers nooit evident geweest, weet oudste zoon Geert(18). “Vroeger vertrokken we wel eens naar Duitsland of Zeeland, of het pretpark De Valkenier in Valkenburg. Maar vanaf mijn tiende, toen het gezin bleef uitbreiden, is dat gestopt. Mijn oudere zussen en ik hebben daar nooit om geklaagd. Wij begrepen dat verre uitstappen richting Disneyland er voor ons gezin niet meteen inzaten. Onze ouders probeerden dat goed te maken door ons mee te sturen op vakantiekampen van de mutualiteit en dat vonden wij prima.” Aan de ingang van Disneyland Parijs wacht het 15-koppige gezin Cuypers een aangename verrassing. “Omdat het pretpark net 15 jaar bestaat en nooit eerder zo’n groot gezin op bezoek kreeg, krijgen jullie vandaag een heus viparrangement.”, klinkt het bij Disney. Wat dat inhoudt? Gratis entree en maaltijden, begeleiding door 2 gidsen en een exclusieve fotoshoot met Goofy en Pluto in de tuin van het kasteel van Doornroosje. “En dat laatste is minder vanzelfsprekend dan het lijkt” zegt men erbij. “De tijd van onze tekenfilmsterren is zeer kostbaar. Op het ganse domein, hotels inbegrepen, loopt van al onze sterren slechts 1 exemplaar rond. Dit om te vermijden dat kinderen in een korte tijdspanne bijvoorbeeld op 2 mickeys in 2 verschillende tenues zouden botsen. We willen te allen tijde de magie bewaren.” En dus krijgt ons gezin een unieke Goofy en Pluto bij zich. Terwijl de Cuypersen al in Doornroosjes tuin poseren, komen de personages langs achter aangeslopen. Klein Rafaël (4) heeft pas als laatste door wat er gebeurt, maar is dan niet meer te houden. Hij klampt zich zielsgelukkig vast aan de poot van Pluto. Ook later op de dag zijn de échte Donald Duck en Mickey Mouse niet veilig voor de knuffels van Rafaël. Mama Giséle krijgt er telkens tranen van in de ogen: “ als ik zie hoe Rafaël en de andere kinderen hiervan genieten, dan ben ik zielsgelukkig, en stel ik me de vraag waarom ik dit niet eerder met hen heb gedaan.”


Tijd om de attracties te verkennen. Onze 2 privégidsen loodsen ons feilloos door de massa “wie krijgt zoal een viparrangement?” vraag ik. “ Alleen beroemdheden”, antwoordt gids Denis gemeend. “ onlangs kregen we basketspeler Tony Parker en zijn vrouw, Desperate Housewives-actrice Eva Longoria, dezelfde behandeling. Net als voetballers Franck Ribery en Ronaldhinho. En nu dus jullie. “ Mooi meegenomen is dat vips nergens hoeven aan te schuiven en dat scheelt aan sommige attracties, met wachttijden tot anderhalf uur. De Cuypersen krijgen dan ook continu afgunstige blikken toegeworpen. Naast nieuwsgierige. Zelfs parkmedewerkers komen me vragen wie deze groep is . ‘gewoon een groot gezin.’ ‘Met wat neven en nichtjes erbij, bedoel je?’ ‘Nee hoor. ‘ een nieuw samengesteld gezin dan?’ ’ ook niet. Dit zijn echt allemaal kinderen van dezelfde moeder en vader. En dan zijn de twee oudste dochters nog thuis gebleven.’ ‘Wat?!’ Zelfs in het fantasierijke Disneyland heeft men moeite dit te geloven. Bij het verlaten van de Big Thunder Moutain, een achtbaan voor de hele familie, gebeurt het: de eerste verdwijning van de vakantie. Kleine Hendrik (5) die aan de hand van Nora (1) moest blijven, hangt daar plots niet meer aan. Meteen gaan een opvallend rustige Patrick en Giséle op zoek. 5 minuten later is Hendrik al terecht. Hij was bij het uitstappen van de Big Thunder Mountain de verkeerde richting uitgestapt. “ of we met zoveel kinderen al vaak ‘verdwijningen’ hebben meegemaakt? Dat valt best mee” zegt Patrick. “Tot nu toe was het slechts 1 keer verontrustend. Ik was enkele jaren geleden met de 9 oudsten door Oostende aan het wandelen en toen we aan een verkeerslicht moesten oversteken bleek Astrid verdwenen en toen hebben we de politie moet verwittigen.” Ik heb toen serieuze angsten uitgestaan en flink wat gehuild” vertelt mama Giséle. “ Als Je die agenten langs de dijken en dat water ziet wandelen, verwacht je het ergste, hé. Maar na enkele uurtjes was Astrid terecht. We mochten haar ophalen op het politiebureau, waar ze doodleuk frietjes met mayonaise zat te eten, alsof er niets gebeurt was. Sindsdien houden we haar extra in het oog.” De hele dag valt op hoe de oudste kinderen bekommerd zijn om het lot van de jongsten. Als Michiel (12) en Simon (13) nog eens naar de spectaculaire en voor de allerkleinsten verboden rollercoaster Space Mountain : Mission 2 willen, wijzen Elizabeth (17) en Geert (18) hen terecht: “ Denk ook eens aan de kleintjes” , waarna het gezelschap richting paardenmolen trekt.” In zo’n groot gezin hebben we automatisch geleerd ook aan de ander te denken” legt Elizabeth uit. Al misbruiken de oudsten hun gezag ook wel eens opportuun. Als de kleinsten om kwart voor tien ’s avonds nog eens naar de zingende en dansende poppetjes van It’s A Small World willen, aan de andere kant van het park, reageert een vermoeide Elizabeth met :’ dat is al gesloten., hoewel alle attracties tot 23 uur open blijven. Na de lichtjesparade en het afsluitende vuurwerk lopen enkele tienduizenden mensen richting uitgang. Om een 2de verdwijning te vermijden, dringt een noodplan zich op, vindt papa Patrick. Zoals bij een schoolklasje moeten de kinderen 2 aan 2 lopen en elkaar een hand geven. Vanuit de hoop weer klinkt een welgemeende ‘Shit!’, afkomstig van Simon, 13 jaar, die het niet ziet zitten om een handje te geven aan broer Michiel, 12 jaar. ‘ Niks te shit. Hand geven aan elkaar” beveelt Patrick, die niet meteen inziet dat dit voor puberjongens een probleem is . “ Laat ze maar zonder hand lopen”, komt Giséle tussen. De opluchting op het gezicht van Simon is immens, en ook zonder die handjes raken we voltallig op de parking. In de minibusjes vallen de kinderen als een blok in slaap. Mama Giséle is vastbesloten: “ Dit was voor onze kinderen 1 van de mooiste dagen van hun leven. Ik verwijt mezelf dat ik hier niet eerder met hen ben geweest. Als Rafaël binnen 3 jaaar zijn Eerste Communie viert, keren we met de hele bende terug. Zeker weten. De traditie wil dat we telkens een groot communiefeest geven voor de hele familie. Dat kost flink wat geld, want we moeten een zaal en traiteur inhuren, terwijl de kinderen zelf daar weinig aan hebben. Wel: gedaan daarmee! De volgende keer spenderen we ons geld hier” “de familie hoeft trouwens niet te klagen” grapt Patrick. “ ze hebben al communiefeesten genoeg gehad.”

Stefan Vanderstraeten